“ Daha evvel hiç sizin de hayatınızda işler yolunda gitmez iken arkadaşınızın sıkıntısını saatlerce dinlediğiniz oldu mu? Ya da onun anlattığı bir duruma kendiniz yaşamışsınız üzere üzüldüğünüz? Onun için içli içli ağladığınız oldu mu? Yahut diğerleri dalga geçebilir diye dinlemediğiniz bir müzik? Yarın çok kıymetli bir sınavınız varken arkadaşınıza yardım etmeye gittiğiniz oldu mu? O vakit gelin Çok Empati Sendromunu birlikte tanıyalım.”
Çok Empati Sendromu, kişinin daima olarak diğerlerinin his ve fikirlerine öncelik vermesi, hatta kendi hayatına da diğerlerine uygun olarak şekillendirmesidir. Çok Empati Sendromuna sahip birey kendi niyetlerini, hislerini ve yararını ikinci planda meblağ. Birey, özel hayatına ilişkin kararları dahi diğer insanların bakış açısı ile kararlar almaya itina gösterir. Kendi hayatının kahramanı olmaktan fazla etrafına öncelik verir.
Çok Empati sendromuna sahip bireyin sahip oldu belirli başlı fikir kalıpları ve tasaları vardır. Bu kalıplardan kimileri toplumda sıkça duyduğumuz “El alem ne der?” ya da “Başkaları ne düşünür?” üzere telaffuzlarla birebir birebirdir. Bu sendromda bireylere ilişkin temel tasa başları tarafından sert, anlayıştan mahrum, bencil biri olarak algılanmaktır. Özel hayatlarına ilişkin davranışlarda da ayıplanmaktan son derece endişe duyarlar. Bu dert onlar için o kadar ağırdır ki, hayatlarının akışını değiştirebilir.
Çok empati sendromuna sahip bireyler etrafları tarafından ekseriyetle çok kibar, yardım sever, fedakar olarak isimlendirilir. Bu adlandırılmada kişinin kendi benliğini yok sayarak dış çevreyi elde tutması büyük rol oynar. Şahsa atfedilen bu sıfatlar kişinin dertlerinden duyduğu rahatsızlığı her ne kadar azaltır üzere görünse de aslında bir o kadar da besleyici bir öge olarak da karşımıza çıkmaktadır. Zira kişi dış etrafta oluşturmuş bulduğu algının korunması için ekstra bir efor sarf etmek mecburiyetinde hissetmeye başlayacaktır. Bu durum vakitle kişinin memnuniyetinin azalmasına, fiziken ve ruhen önemli yorgunluklara tıpkı vakitte mutsuzluğa yol açacaktır.
Çok Empati Sendromuna sahip bireyler bu sendromu çocuklarına da yansıtabilir. Çocuklar denetim ve baskı ile büyüyebilir. Çocuklardan daha dikkatli hareket etmeleri, oburlarının çıkarlarını önde tutmaları istenebilir. Bu durum ya alakalarını zedeleyebilir ya da çocuğun da gelecekte tıpkı sendroma sahip olmasına neden olabilir.
Çok Empati Sendromuna sahip bireylere kimi teklifler iletmek istiyorum. Bunlardan birincisi hayat sıralamamızda kendimize öncelik vermenin bencillik olmadığıdır. Uçaklarda hostesler tarafından bizlere bugüne kadar yapılmış bir anons üzerinden bunu örneklendirmek isterim. “Oksijen maskenizi lütfen evvel kendinize akabinde çocuğunuza takın.” Zira birine yardım edebilmenin ön şartı evvel bireyin kendisinin sağlıklı memnun ve huzurlu olmasıdır. Bu bencillik değil tersine bireye sağlayabileceğiniz yararın kalitesini arttırarak yeniden ona sağladığınız bir yardımdır. Bununla birlikte hayatınız size aittir. Nasıl ki başardığınız bir durumdan sonra övünebiliyorsak başarısızlıklarımızın da sorumluluğunu üstlenmeliyiz. Ancak diğerleri onaylamaz diye verdiğimiz bir karar şayet başarısızlık ile sonuçlanırsa bunun sorumluluğunu üstlenmek, sizler için kendi kararınızı verebilmekten daha güç olmaz mıydı?
