Bağlanma bağlantısı bir toplumsal davranış çeşididir. Yaklaşık 3 yaşların birinci evrelerinde çocuklar annelerini inançlı bağlanma figürü olarak tanımlar. Daha sonraki basamaklarda ise öğretmenlerini ve arkadaşlarını inançlı bağlanma figürü olarak görmeye devam ederler. Ergenlik periyodu bağlanma bağında bariz bir değişimin yaşandığı periyottur. Bu değişim hem inanç hem de tehlike arz eden dünyada inançla yaşamak ve gelecekte kendi çocukları ve eşine karşı bağlanmanın gerçekleşebilmesi için deneyim edilmesi gereken bir değişimdir. Ergenlik süreci, kişinin aile dışındaki yaşama hazırlanabilmesi ismine çocukluk evresinde kazanmış olduğu fikir ve davranışların hal aldığı ve değişim gösterdiği bir devir olarak karşımıza çıkar. Bağlanma süreci ise ergen kişinin aile işlevlerini etkilemektedir. Ergenin geliştirmiş olduğu inançlı bağlanma tarzı, aile işlevlerini olumlu halde etliler. İnançsız bağlanma ise aile içinde sorunların oluşmasına neden olur. Zira ergen kişi ailesindeki bireyleri kişiselliğini tehdit edici kimseler olarak görür. Bağlanmanın ebeveynlerden akran kümesine çevrildiği süreçte her vakit olumlu şeyler yaşanmayabilir. Ailesi ile ortasında inançlı bağlanma geliştiremeyen ergen bağlanma gereksinimi ile otonomi ortasında istikrar sağlayamayabilir. Bu tip ergenlerde inanç hissinde azalma kelam hususudur. Bağlanmayla alakalı bağlarında daima bir sonlanma, kararsızlık ve problemler yaşarlar. Bunun sonucunda tekrardan bir sıkıntıyla karşılaşmamak ismine alakaya girmekten kaçınırlar. Kaçınma davranışı ile ilgili inançsız bağlanma geliştiren ergenler bağlanma figürleri ile sorun yaşadıkları için süratli bir biçimde depresyon sürecine girmeye başlarlar. Bu depresyon çeşidi ebeveyne karşı olan inançsız bağlanmanın uzantısı olarak karşımıza çıkmaktadır.
İnançsız ve organize olmayan bağlanma tarzı geliştirmiş olan ergenler yabancı durumlara ahenk sağlamakta, organize davranış göstermekte ve gerilim ile baş etmekte bir ekip kasvetler yaşamaktadırlar. Bu olumsuz örüntülerin altında yatan bakım veren kişinin reaksiyonlarında inançsız, dengeli olmayan, kaba, benmerkezci yahut zorbalığa dayalı bir tavırda olması ve bireyin bakım verenden korkması yatar.
Ergen ve ebeveynleri ortasındaki bağlanma sürecini inceleyen araştırmalar, ergenlik devrinde ailesi ile inançlı bağlanma ilgisi kuran bireylerin arkadaşlık ilgilerinde daha başarılı olduklarını, özgüvenlerinin daha yüksek olduğunu ve toplumsal olarak kendilerini daha düzgün ortaya koyduklarını göstermiştir.
İnançlı bağlanma ebeveyn yahut bakım veren kişinin destekleyici, muhafazacı ve çocuğun rahatını sağlayıcı halde davrandığı takdirde gelişecektir. Bağlanmada ebeveynin rolü yadsınamaz. Bu sebeple ergenlik sürecinde kişinin kendi kişiselliğini ve bağımsızlığını en yanlışsız halde ortaya koyması erken çocukluk periyodundaki sağlıklı bağlanma ile mümkün gözükmektedir.