Tam olarak inançta hissedebilir miyiz? İçinde bulunduğumuz dünyada, içinde bulunduğumuz vücutta? Kainatta küçücük bir detayken, hayatta birden fazla şey üzerinde denetimimiz yokken, hislerimize çok uzakken içinde bulunduğumuz vücutta ve dış dünyada inançta hissetmek çok sıkıntı.
Hayatlarımızı belirsizliğe bırakarak yaşamak zorundayız. Beş dakika sonra ne olacağını bilmiyoruz, içinde bulunduğumuz fiziki şartlar gitgide zorlaşıyor. Tutunabileceğimiz tek şey “an”. Yalnızca şu anda varız, yalnızca şu anda yaşıyoruz ve tam olarak an’ı biliyoruz. Vücudumuzun de tam şu an’da olması fizikî sıhhatimiz için çok kıymetli.
Bedenin bir hafızası olduğunu artık biliyoruz. Vücut hafızasında bir vakit kavramı yok. Vücudumuz tüm zamansızlık içinde biriktirdikleri ile şu an’da yaşıyor. Tüm sistemimiz buna nazaran çalışıyor, sıhhatimiz bu doğrultuda şekilleniyor. Vücut hisleri hapsediyor, hisler vücutta var oluyor. Hislerimiz vücudumuz oluyor. Bağırsaklarımızın çalışma ritmi de tam olarak buralarda sağlıklı çalışmaya yahut bozulmaya başlıyor. Bilhassa bağırsak sıhhati için vücudumuz, duygusal dünyamızda “güvende hissetmemiz” çok kıymetli. Lütfen inançta hissetmeyi yalnızca fizikî tehdit olarak düşünmeyin. Tüm fizikî şartlar sağlandığında bile insan kendini inançta hissetmeyebiliyor. Son derece güvenlikli konutlarda, muhafazalı sitelerde bile beşerler dehşet yaşıyorlar. Pekala bunun sebebi nitekim fizikî bir dehşet mu? Hayır.
Bastırdığımız hisler, üzerini kapattığımız problemler “korku” olarak art planda vücudumuzu sarmaya başlıyor. Kaygı, çok hareketli bir histir. Bazen hiç korktuğumuzun farkında bile olmuyoruz zira dehşet farklı hislerin gerisine saklanabiliyor. “Korku” bağırsak sıhhatini şahsen etkileyen hislerden.
Bağırsaklarımızın en temel fonksiyonu olan “bırakma” hareketi için vücudun inançta olması gerekir. Şöyle düşünelim bir ceylan olsun. Kendi doğal hayat alanındayken bir anda aslan tehlikesi hissetsin. Bütün vücudu kaçması için hazırlık yapacaktır ve bu hazırlık içinde bırakma-dışkılama yoktur. Tehlike ne vakit geçerse, vücut ne vakit sakinleşir ve kendini inançta hissederse o vakit bırakma-dışkılama hareketi gerçekleşecektir. Dışkılama vücudumuz için rahatlama-bırakma hareketidir bu sebeple inançta hissetmek çok değerlidir. Ya da kendi günlük hayatlarımıza bakalım. Kimi beşerler farklı konutlarda yahut yerlerde dışkılama yapamazlar. Bu ister uzun bir tatil isterse kısa bir misafirlik görüşmesi olsun. Bu görüşmelerde inançta değiller mi? Sorarsak elbette inançtayız, her şey yolunda diyeceklerdir ama biraz evvel vücudun vakit ve yerden bağımsız bir sistemi olduğunu konuştuk. Bu sebeple dışkılayamama hareketi tam şu andaki tatille ilgi değil, kişinin kendi duygusal sistemiyle alakalıdır. Vücudumuz bizim tatilde olduğumuzu bilmez, bunu farklı bir habitat var ve bir tehlike olarak algılar. Bu sebeple hislerimiz ne kadar dengedeyse, kendi duygusal dünyamızda art plandaki hislerimizle ne kadar iş birliği içindeysek, ne kadar farkındalıkla yaşıyorsak o kadar inançtayız. Bağırsaklarımız da o kadar “bırakabilir”…
“Korkudan altına yapmak” durumunu duymuşsunuzdur. Bunu en çok çocuklarda görürüz. Denetim edilemeyen, gerilim eşiğini aşan “korku” anında vücut üzerindeki denetimimizi kaybederiz, kaslar kendilerini bırakır. Burada artık vücudun kendini muhafaza iç güdüsü yok olur. Tam bir “donma” hali gerçekleşir ve bir anda boşalmalar başlar. Bu sebeple dehşetten altına yapma durumu en çok çocuklarda görülür. Zira bu küçük bireyler zati kas denetimini tam yapmazlar ve kendilerini iç güdüsel olarak müdafaayı tam olarak bilmezler. Yetişkinler içinse önemli fizikî ve duygusal endişe anında bütün kas denetimi kaybolur…
Bağırsaklarımız öngörülemeyen ve kronik dehşet hissinden hoşlanmaz.
