ÇOCUK MERKEZLİ OYUN TERAPİSİ NEDİR?
Lisanını bilmediğiniz bir ülkede olduğunuzu hayal edin.
Biraz sokaklarında dolaştınız, lezzetlerini denediniz, güvenebileceğiniz birkaç yerli dost buldunuz, tecrübelerinizi kocaman bir gülümseme ile onlara anlatmaya çalıştınız, onlar da size gülümsediler. Bu gülümsemeler ortasında bir iki söz öğrendiniz, dostlarınızla beceriksizce lakin keyifle konuşmaya çalıştınız.
Derken… Meseleler yaşamaya başladınız. Hava bozdu, üşüdünüz ve keyfiniz kaçtı. Etrafınızda konuşup duran bu insanların ne dediğini anlayamadınız, üstelik sesleri de yüksek geliyordu ve tehlike altında hissettiniz. Birinin size dik dik baktığını sandınız, size ziyan vermek mi istedi sanki? Yok canım, o denli değildir. Değildir, değil mi?
Yerli dostlarınıza rahatsızlığınızı anlatmak istediniz ancak lisanlarını onlar kadar yeterli kullanamıyorsunuz! Kazara öğrendiğiniz birkaç söz ile rahatsızlığınızı tabir edemediniz. Göstermek istediniz ancak elle tutulur gözle görülür şeyler de değildi bunlar… Dostlarınız neden rahatsız olduğunuzu anlayamadı, hissinizi anlayamadı, sizi teselli edemedi. Bütün bu tasalar, kaygılar içinize büyüdü büyüdü büyüdü…
Lisanını bilmediğiniz ülkede, hoşluklar ve berbatlıklar ortasında, bunları anlatamadan, belirsizlik içinde kalakaldınız…
İşte, bazen çocuklarımız da bu türlü hissediyor!
Çocuklar manaya, anlamlandırma, söz etme, düzenleme üzere marifetlerde şimdi uzmanlaşamadıkları için yaşadıkları meseleleri, hissettikleri rahatsızlıkları yetişkinler kadar rahatça paylaşamıyorlar. Bunu davranışlarıyla gösteriyorlar. Örneğin, çocuğunuz sabırsızlıkla beklediği yeni doğan kardeşine bir anda makûs davranmaya başlıyor, onu sevmediğini söylüyor. Aslında, anne babasını paylaşmaktan üzüldüğünü, yerini kardeşinin alacağından ve artık sevilmeyeceğinden korktuğunu, hala sevildiğini görmek ve hissetmek istediğini sözcüklerle değil de davranışla “söylüyor”. Yetişkinlerin ustalaştığı söz etme marifetlerini yeni yeni öğrenmeye ve kullanmaya başladığı için kendini davranışlarla söz edebiliyor.
Burada imdadımıza oyun yetişiyor. Oyun, çocukların günlük hayatlarının minyatürü üzeredir. Çocuk yaşadığı şeyleri oyunda tekrarlar, bir daha ele alır, tekrar kıymetlendirir, hislerini oyuncaklar üzerinden söz eder, muhtemel sonuçları görür ve kıymetlendirir, ne yapacağına ya da yapmayacağına karar vermeye çalışır.
Çocuk Merkezli Oyun Terapisi de ruhsal külfetler yaşayan çocuklara tam bu noktadan el uzatır! Yaşadığı sorun her ne ise, oyunla ve oyuncaklarla söz etmesi, bu sırada hünerlerinin ve benliğinin desteklenmesi için çalışmalar yürütülür.
Çocuk Merkezli Oyun Terapisi’nde çocuk oyun oynarken terapistin dikkatli müşahedeleri ve uygun yorumları ile desteklenir ve bu sırada olduğu haliyle kabul edilir. Böylelikle, yapılandırılmış, hudutları ve kuralları besbelli bu ortam içinde çocuk tabir yerindeyse hem kendini hem de hayatı oyun oynayarak keşfeder.
Bir uzman olarak, çocukların kendilerini, sıkıntılarını oyunla söz etmelerine şahit olmak beni her vakit büyüledi. Biraz düşününce, biz yetişkinler de aslında fotoğraf, müzik, sinema, tiyatro üzere sanat kollarıyla “oynayarak” içimizi döküyoruz bazen. Bizi bile rahatlatırken, oyunun çocuklarımız üzerindeki düzgünleştirici tesirini hayal etmek sizce de inanılmaz değil mi?
Sevgiler,