Macron, çok solcu Jean Luc Melenchon’un Boyun Eğmeyen Fransa (LFİ) ve Marin Le Pen’in çok sağcı Ulusal Birlik (RN) partileri ile bir koalisyon hükümetine karşı duruyor. Bu çok iki uç partinin yerine orta sağ partisi Cumhuriyetçiler (LR), Fransa Komünist Partisi (PCC), Sosyalist Parti (SP) ve Yeşiller Partisi (EEVL) ile geniş bir koalisyon hükümeti kurulmasına sıcak bakıyor. Hükümet kaynaklarından edinilen bilgilere nazaran Macron’un birinci olarak orta sağ ile hükümet konusunda temasta olduğu ama orta sağın hükümette yer almasına soğuk baktığı lisana getiriliyor. Fransa 5. Cumhuriyeti’nde şimdi yeni seçilen bir cumhurbaşkanı, daha evvel Ulusal Meclis’te hiç bu kadar küçük bir çoğunluk elde etmemişti. Bir taraftan azınlık hükümeti senaryoları üzerine çalışmalarını sürdüren Macron’a nazaran “Seçimlerde kazanan olmadı” anlayışı hâkim. Öte yandan meclis kulislerinde koalisyona karşı duran merkez sağın ikiye bölüneceği ve kimi milletvekillerinin Macron’a katılmaya ikna edilebileceği de konuşuluyor.
MİTTERRAND ÖRNEĞİ
Başbakan Borne koalisyon hükümeti kuramaması durumunda azınlık hükümeti kurmak zorunda kalacak. Bu durumda da azınlık hükümeti, çıkaracağı yasalar için partilerle anlaşmak zorunda olacak. Böylesi bir durum 5. Cumhuriyet içerisinde yalnızca bir defa yaşanmıştı. 1988’de sosyalistlerin ünlü önderi François Mitterrand, yapılan meclis seçimlerinde çoğunluğu kazanamamış, vazifede kaldığı beş yıl boyunca olağan siyasi deneyimi sayesinde bazen merkez sağ ve mecliste epeyce güçlü pozisyonda olan komünist partisiyle muahede sağlayarak kimi kanunları mecliste kabûl ettirerek yürürlüğe koymuştu. Siyaset bilimcilerine nazaran Ulusal Meclis’te fazla siyasi partinin bulunması bir hükümet krizi değil, bilakis demokrasinin güçlü bir biçimde meclise yansıdığını gösteriyor. Bu da halkın geniş bir kesitinin hükümette kelam sahibi olmasının bir göstergesi olarak nitelendiriliyor.