Herkese merhabalar ben Ruhsal Danışman/Aile Danışmanı Işık Sena ER. Ergen, yetişkin, çift çalışan bir psikoterapist olarak aile içerisindeki yapılanmayı sık sık inceler ve danışanın; pozisyonu, misyonları, istekleri ve dileği sandığı zorundalıklarını belirlemeyi önemserim. Çünkü topluma açılan kapımızdır aile ve sevmeyi, sevilmeyi, kabul görmeyi, ötekileşmeyi, reddetmeyi, reddedilmeyi, korkmayı, şaşırmayı, reaksiyon vermeyi ya da tepkisizleşmeyi; kısaca duygulanmayı ve de niyet aktarma sistematiğini burada görür ve öğreniriz. Burada öğreniriz diyorum çünkü çocuklar neredeyse erken çocukluk periyodundan ergenliğe dek içine doğdukları aileyi, anne-babayı pek sorgulamaz onu olduğu üzere kabul eder ve orijin noktası seçerler. Bunu gelin bir arada bir metaforla açıklayalım. Her ailede bir lisan konuşulur ve bu yabancı lisanı hayatta kalmak için sorgusuz sualsiz öğrenir ve konuşmaya başlarız. Birden fazla oranda cümlenin yapısı, kökeni pek de araştırılmaz ve olduğu üzere kabul edilir. Mesela ‘’kabul’’ sözünü ele alalım. Kim birinci nerede kullanmıştır, o lisana bu manası tabir etmesi için nasıl yerleşmiştir ya da k-a-b-u-l harflerini bir ortaya getirip bu türlü bir mana vermek kimin aklına gelmiştir sorgulanmaz. Hatta tıpkı kelimeyi tekraren art geriye söylerse kişi biraz da başı karışır, bunu söylemek nereden aklımıza gelmiş diye şaşırır da, lakin bunu değiştirmek yeni bir lisan türetmek üzere fikirlere birden fazla vakit geçiş yapılmaz. İşte ailemizin kullandığı lisana de birden fazla vakit yaklaşımımız budur. Birtakım gramer kusurlarını, lisan kullanım yanlışlarını, lisanın ne kadar güçlü yahut yoksul oluşunu vakit zaman görür, bilir, hissederiz fakat bu lisan ezeli ve tek üzere gelir. Onu değiştirmek ise zihnimizce neredeyse imkansız üzeredir. Şayet gelişmiş bir iç görüye sahipsek bu lisan haricinde de lisanların var olduğunu ve hatta tahminen daha hoş lisanlar olduğunu ise yetişkinliğimizde fark etmeye başlayabiliriz. Lakin fark etmek uygulamak için her vakit kâfi değildir.
Yıllar uzunluğu konuştuğumuz ana lisanı bırakmak ya da yeni lisanlar öğrenmeye çalışmak bir anda olmaz evvel direnç gösteririz. Çünkü bu ailemizin mirasını eksiğiyle yükseğiyle yordamak manasına gelir ki, hayatımızın belirli bir devrini sadece bu lisanla geçirmiş bizler, özeleştiri yaparken de buluruz kendimizi. Kimi kusurlar, kaçırılan fırsatlar, haklı olduğumuzu sandığımız davaların haksızı olduğumuzu farketmek o denli kolay iş değildir. 1000 kesimlik bir yapbozun kesimlerinin yanlış yerlerde olduğunu görüp, bazen -kaba tabiriyle- kanırtarak yerlerinden kaldırılmak yöntemiyle daha manalı bir bütün oluşturabileceği yerlere yerleştirme uğraşına girişmek demektir; değişim. Hasebiyle tüm bu tecrübe baş karıştırıcı, sancılı, üzücü, yorucu ve yavaş olabilir. Terapiye beşerler çoğunlukla tam da burada gereksinim duyar. Öyküler, yaşananlar, meseleler farklı farklı olsa da ’Böyle gördüm, duydum ve uyguladım ancak tüm bunlar bugün fonksiyonsuz kalıyor, yetmiyor ne yapmalıyım?’ der bizlere mealen danışanlar. Zira dostlarımız, eşimiz/sevgilimiz, iş arkadaşlarımız hepsi birer lisan kullanır ve bizler o lisana ucundan kıyısından, onlarda bizim lisanımıza ucundan kıyısından adapte olmaya çalışır ve bağlantı burada başlar. Adapte olamadığımız, bağlantı kuramadığımız, anlayamadığımız, anlamlandıramadığımız, anlatamadığımız her ne varsa fonksiyonelliği bozucu yollara gerçek sürgün eder bizleri. İşte bunun bir sürgün hayatına dönüşmesine gerek olmadığı umudunu ve fikrini terapi verir bizlere.
Terapi lanse edilenin tersine; dedikodu ve sohbet masası değildir münasebetiyle istediğimiz/ihtiyaç duyduğumuz/bizi kısa periyodik memnun eden; onaylamayı, tasdik edilmeyi, sırt sıvazlamayı bize vermez. O nedenle çoğunlukla keyifli gelmez; emek, uğraş, çokça baş karışıklığı ve sorgulama getirir; yüzleştirir. Elbette tüm bu vazifeleri kabul ve nezaket çerçevesinde gerçekleştirir. Terapi bizlere yeni versiyonumuzla bir yetişkin olmayı, yetişkin bir pencere açmayı öğretir, bu pencereleri fonksiyonel bir halde koordine edebilme yetimizi yapılandırır, hatırlatır ve o pencereden bakmanın keyfine varınca iç huzura ereriz. İşte terapiyi uygunlaştırıcı kılan da budur. Çünkü her danışan sorunun tahlilini içinde saklar, sadece bazen bu yolda bir eşlikçiye gereksinim duyabilir. İç huzura sahip yeni versiyonlarınızla tanışmanız dileğiyle. Kendinize nazik davranın, hoşçakalın.