İnsan kimi sözcüklerin tam manasını bazen yaşayarak bazen hissederek bazen ise görerek öğreniyor. Mesela hasret mesela ayrılık mesela uzaklık…Hepimizin hayatında bir hasret bir ayrılık bir uzaklık yaşanmıştır. Hasreti ele alalım evvel. Hasret, bir şeyden uzak olmak ve ona kavuşma isteği. O anda orada, yanında olma isteği. Ayrılık? Kavuşmanın diyalektiği olabilir mi? Aslına bakacak olursak bu bir masayı ayakta tutan dört kıymetli ayak. Mutluluk ise dantelli masa örtüsü.
Uzaktayken, ayrılık yaşarken hasretle tanışır insan. Hasret hissini tadar. Hani Orhan Veli’nin dediği üzere “Bilmezdim müziklerin bu kadar hoş, kelimerinse kifayetsiz olduğunu. Bu kaygıya düşmeden önce” İnsan ayrılığı, hasreti, kavuşmayı bu derece bilmezdi uzağa gitmeden önce!
Uzak! Uzak diye bir var mı nitekim? Birebir kentte, birebir ülkede tıpkı kıtada hatta aynı gezegende olduğumuz sürece uzak dediğin neresi? Sonu var mı? Hepimiz tek bir gökyüzü altında toplanmadık mı? Uzak nedir öyleyse hiç gidilemeyen hiç varılamayan mı? Kilometreler, dağlar, denizler bizi sevdiklerimizden dostlarımızdan ayırabilir mi? “Sevdiğimiz biri ile olmak istiyorsak zati orada değil miyizdir? ” diyor Richard Bach. Uzak diye bir yer yok elbette. Hele günümüzde hele şu Milenyum çağında. Elimizde cep telefonları, bilgisayarlar, tabletler, facebook, whatsapp, viber, v.b varken yıkarız dağları denizleri kilometreleri…Tabi ki burada aslolan yürek uzaklığı.. Yüreğinden hissedersen mesafe yoktur. Taa uzaklardan bir e-posta, bir küçük günaydın bildirisi ya da bir telefon sesi içimizi ıstmaz mı?
Yaşam bu. Her daim hareket halinde. Herakleitos’un da dediği üzere “Her şey akar!” Madem ki tıpkı ırmak bir defa daha giremeyeceksek o halde hasret, ayrılık ve uzaklık da sona erecektir kainatın devinimiyle. Bir ayrılık bir uzaklık…Ve sen, ben ve biz kavuşacağız. Masa örneğimde olduğu üzere dört yanı dört başka ayak dört farklı his: Ayrılık, uzaklık, hasret ve kavuşmak..
“Bahaneyi bir kenara bırakmalı beşerler, zira aralıklar dokunmaya manidir sevmeye değil” diyor Leo Buscaglia. Ne de hoş diyor. Uzak sevdirir. Uzak özletir. Uzak bağlatır. İnsan uzaklaştıkça özler. Toprak sudan uzaklaştıkça çatlamaz mı hasretten? İnsan uzaklaştıkça sever. Yok o denli gözden ırak olan gönülden de uzak olur tabirine sığınmak. Gönül inadına daha da koynuna giriyor geceleri uzakta olanların. Efsane aşkların sebebi değil midir uzaklık. Aralıklar sevgiyi yok etmez çoğaltır. Bazen tıpkı anda telefonlara sarılırsınız, bazen de bildiriler çekersiniz sevdiğinize. Bu özel anlara şaşırır işte düşüncenin gücü dersiniz. Bunun tek açıklaması; seviyorsunuzdur, seviliyorsunuzdur. Sevdikleriniz sizden kilometrelerce uzakta olsa da yalnız değilsinizdir. Sizi düşündüğünden emin olduğunuz dostlarınız, sevdiğiniz varsa asla güçsüz değilsiniz uzaklarda. Gönüle dokunmayı bildikten sonra, ister on adım ötede ol ister deniz ötesinde. Sevgi ara ile orantılı değildir, ne kadar içtenlik taşıdığı ile orantılıdır. Farklı kentlerde, farklı ülkelerde de olsanız farklı farklı hayatlarda yaşasanız, bazen kasvetlere devalar ararsınız, sevinçlere kutlamalar yaparsınız farklı başka şehirlerde… Onun ne hissettiğini biliyorsunuzdur. Radyoda hasret dolu bir müzik çalar siz şarkıyı değil dostunuzu dinlersiniz. Keşke sende gelebilseydin ile başlayan buluşmalar anlatılır saatlerce sonra biraz hayıflanılır beraberce. Bir anda fark edersiniz ki oradadır. Zati daima yanı başınızda. Onun kentine ilişkin kültürel faaliyetleri araştırırsınız internet sayfalarında. Birlikte programlar yaparsınız gerçekleşmeyeceğini bilseniz de hayal kurmakta parayla değil ya kardeşim deyip gülüşürsünüz telefonda…
Bazen hasretiniz o denli sarar ki vücudunuzu ona dokunmak, yüzüne doya doya bakmak istersiniz. Birinci uçakla ya da birinci otobüsle aniden çıkmak istersiniz karşısına.. İşte uzaklarda dostluk bu türlü bir şeydir. Onun kalbiyle hissetmeyi öğrenirsiniz, anılara sarfiyat, tekrarlarla yaşarsınız farklı kentlerin inadına… Çünkü dostluğun kilometre tanımadığını en âlâ siz bilirsiniz. Vedalar canınızı sıkmasın. Yeni bir buluşma için, Merhaba demek için bir Hoşça kal gereklidir. HOŞÇAKAL!…
