Yazmak ve psikanaliz bana daima kol kola giden, çok fazla benzerliği olan iki alan üzere gelmiştir. Yazmak diğerine dönüşerek kendini manaya eforunu, bir ötekini anlamaktan hareketle kendine dönme uğraşını tabir ettiğini söyleyebiliriz. Diğerinin kılığına girerek ve rol oynayarak bir diğerinin imajında kendini anlatma seyahatidir. Bu yüzden diğerlerine kör ve sağır bir muharrir muhtemelen kendine dair sıkıntılara de temas etmekte zorlanabilir. Müellif lakin bu formda dönüşüp, benliğinin katmanlarına inebildiği bir sürece dahil olabilir. Psikanalist ve analizan ortasında gerçekleşen psikanaliz bu dönüşümü direkt kişinin kendisiyle gerçekleştirdiği uzun bir seyahattir. Bağ kurularak yazılmış âlâ bir sanat yapıtının içinde kesinlikle muharririn ruhsallığının katmanlarına ve içeriğine rastlarız. Müellifin yazma tecrübesinde kendisinden sakladığı birçok materyal ortaya çıkma fırsatı yakalar. Düşünmeden uzak daha çok sezgilerin yaratıcı süreçleri ortaya çıkarmasına müsaade verdiği yazma aksiyonunun bilinçdışını ortaya çıkaran bir özelliği olduğunu düşünebiliriz.
Ötekinin bakışı altında da olsa yazma alanı en az otosansüre müsaade veren yerdir. Unutularak yapılan bu aksiyon ziyadesiyle mahremiyet içerir. Muharrir kendisini bırakarak metinle organik bir alaka kurar ve kendi dışında herkesi ortadan kaldırma fırsatı yakalayabilir. Tüm kaygı ve istekleriyle çalışmasını sürdürürken güya bir “psikanalist” pozisyonundaki metinle konuşur. Bazen bekler ve dinler, bazen yazmaya devam eder. Bu kendine dönme ve manaya uğraşında vakte muhtaçlık duyulur. Tıpkı tahlilde bir şeylerin değiştiğini lakin nasıl ve ne vakit dönüştüğünü bilemediğimiz üzere.
Yazma aksiyonu akıl ve sezgileri iç içe geçmiş halde tutarken zarurî olarak büsbütün teslim olma halini de beraberinde getirir. Bu durum misal halde psikanalizdeki pasiviteyi kabul etmeyi hatırlatmaktadır. Yazmak çağrışımsal olarak ilerleyen bir süreçtir. Bilinçdışı alanın hakim olduğu yazma hareketi tıpkı psikanalizdeki üzere kişinin divanda kendisini bıraktığı ve kelamların döküldüğü akışta olma haline emsal. O anda müelliften çıkanlar kesinlikle ruhsallığının derinlerinden izler taşır. Bu nedenle bir eser karşısından hayret ve hayranlık hissimizin ortaya çıkması muharririn ruhsallığına, çatışmalarına ve kederlerine dair gerçekçi izler taşıyan bir materyalle müsabakamızdan ve bize temas etmesinden kaynaklanıyor olabilir