oğuştan gelen yatkınlıklardan biri de toplumsal ilgidir. Çocuk, toplumsal bir etrafa doğar ve birinci toplumsal etrafı de ailesidir. Doğuştan getirdiğimiz bu yatkınlığın başka yatkınlıklar üzere geliştirmek için bir rehber ve eğitmene gereksinimimiz vardır ve bunlar anne ve babadır. Çocuğun ailede; anne-baba-çocuk-kardeş alakası üzere toplumsal alakaları vardır. Annenin çocuğunu samimiyetle sevmesi çocuğa öteki insanları sevmeyi öğretir. Annenin çocuk ile kurduğu inançlı bağ ile çocuk başka insanlara itimat duymayı öğrenir. Annenin çocuk ile olan münasebeti çocukta işbirliği, bağlılık ve yoldaşlık hissini oluşturur. Annenin eşiyle, öteki çocuklarıyla ve etrafındaki öteki beşerlerle olan ilgisi çocuğa rol modeldir. Çocuk bu sayede dünyada diğer insanların da kıymetli olabileceği kanısını oluşturur. Şayet anne bu dengeyi kuramaz ilgi ve sevgisini çocukta ağırlaştırırsa çocuk annesinin dışında öbür beşerlerle münasebet kurmaktan kaçınır. Babanın çocuğun toplumsal ilgisini geliştirmede, eşine, işine ve topluma karşı sergilediği tavırlar tesirlidir. Toplumsal bağlantıları gelişmiş bir baba çocuklarıyla ilgisinde bunu rahatlıkla gösterebilir. Babanın otoriter tavrı, çocuğun öbür beşerlerle bağlantılarında güç ve üstünlük üzere yansımalarını gösterecektir. Anne ve baba ortasındaki olumlu alakanın çocuğun toplumsal gelişimine büyük katkısı vardır. Aksi durumda çocuğun toplumsal alakalarını geliştirme talihi çok azdır. Eşlerin birbirini eleştirel, aşağılayıcı yaklaşımları çocukların ebeveynlerine olan hürmetini azaltır. Annenin duygusal takviyesini eşinden çocuğa yönlendirmesi, çok gözetici anne tavrı göstermesi çocuğu toplumsal olarak gelişimine mahzur olur. Huzur, inanç ve hürmet çerçevesinde bağlantıların olduğu ailede yetişen çocuklar toplumsal ahenkte zorlanmayacaklardır. Aile tüm his, niyet ve davranış tohumlarının atıldığı bir bahçedir. Sevgiyle, sabırla, istikrar ve istikrarla güneşini, suyunu, besinini verirseniz sağlam, güçlü ve verimli meyve ağaçları yetiştirmiş olacaksınız…