Terapi yalnızca, travması olan, dert bozukluğu ya da depresyonu olan şahıslar için midir? Yapılan araştırmalara nazaran insanların yüzde 20’si kendilerinde ruhsal bir eza olduğunu düşünüyor. Pekala ya geriye kalan yüzde 80? Onların rastgele bir takviyeye muhtaçlığı yok mu sahiden?
Peki ya hayatın manasını arayanlar, kendini gerçekleştirmek için yolunu bulmak isteyenler, potansiyelini tümüyle kullanmak isteyenler, ben bu hayatta ne istiyorum, ne yapmak istiyorum, ne olmak istiyorum, hedefim ne diyenler? Bu bireylerin de bir takviye sistemine gereksinimi olmuyor mu?
Çoğumuzun bildiği kadarıyla psikoloji bilimi, beşerdeki ruhsal rahatsızlıklara, patolojilere, eksik olana vurgu yapar ve bunların düzeltilmesi için çalışır. Lakin aslında psikoloji biliminin gayesi yalnızca bu değildir. Beşerde eksik olanın düzeltilmesinin yanı sıra ayrıyeten var olan güçlü yanların ortaya çıkarılması, ferdî potansiyelinin keşfedilmesi ve bunların geliştirilmesiyle birlikte daha güçlü, daha memnun ve daha çok doyum sağlanan bir hayata kavuşulmasını da amaçlamaktadır.
Günümüzde aslında bariz bir ruhsal ıstıraba sahip olmayan birçok insan vakit zaman bu niyetlere dalmaktadır; ben kimim, hayattaki maksadım ne, neyi seviyorum, neyi yapmaktan hoşlanıyorum, hayatın manasını nasıl bulabilirim, hayattan nasıl daha çok doyum sağlayabilirim? Tahminen bu sorular size de tanıdık geldi, tahminen siz de orta ara kendinize soruyorsunuz fakat sonra günlük hayatın akışı içerisinde bunları geçiştiriyor ve işlerinize dalıyorsunuz ya da “amaan hayatın manasını ben mi keşfedeceğim” diyip geçiştiriyorsunuz. Bu fikirleri geçiştiremediğiniz noktada ise, aslında istediğiniz üzere bir hayat yaşamadığınızı düşünmeye başlıyor ve hayattan keyif alamamaya başlıyorsunuz.
Peki neden beşerler bir noktada bunları düşünmeye başlıyor?
Maslow’un muhtaçlık piramidine nazaran; kimi temel gereksinimleri karşılanan beşerler için hayatta öbür problemler vuku bulmaya başlıyor. Örneğin, kendi potansiyelini keşfetme ve bunu azamide kullanma, hayatta manalı bir şeyler yapma isteği. Bu muhtaçlığı hisseden hatta bunu varoluşsal bir kriz halinde yaşayan birçok insan var. Ve birçok da elle tutulur bir travmaları, ruhsal bozuklukları olmadığı için içlerinde bulunduğu ruhsal durumu manalandırmakta zorlanıyor lakin bir yandan da hayatı anlamsız buluyor, yaptıkları aktivitelerden keyif almıyor ve bunu bir depresyon üzere yaşayabiliyorlar. O vakit bu şahıslar neye gereksinim duyuyor?
Kendilerini keşfetme seyahatinde, kendilerine gerçek soruları sormalarını sağlayacak bir rehbere gereksinim duyuyorlar. Birlikte “Ben hayatta ne yapmak istiyorum? Ne yaparsam keyifli olurum ve hayattan hakikaten keyif alırım?” sorusunun yanıtını arıyorlar.
Siz de hayatla ilgili sorgulamalarınız arttığı, artık evvelden keyif aldığınız şeylerin sizi doyurmadığı, daha fazlasını aradığınız lakin ne olduğunu bilmediğiniz bir durumu yaşıyorsanız, tahminen de hakikat soruları birlikte sorarak keşfe çıkacağınız bir rehbere gereksinim duyuyor olabilirsiniz.